عشق اولش مثل خالی کردن پیتی از نفت برروی خانه ای جنس چوب است، همانقدر سوزان، همانقدر پراز شعله در درون دلت.اما اگر میان این شعله ها که روز به روز یکیشان خاموش تر میشوند، دلت روشن ماند و نسوخت ، اگر میان این همه شعله شمعی روشن ماند ، یعنی مسیر درست را میروی. زیرا که دوست داشتن از جایی به بعد زیاد نمیشود، فقط و فقط عمیق تر میشود تا زمانی که اما عشق واقعی را نیافته باشی، تمام تصوراتت از آن واهی، غلط و دور از واقعیت هست، چرا که اصلا درک نمیشودی. عشق یعنی حالت خوب باشد، یعنی به وسعت آسمان و زمین درکت کند، یعنی تورا همان گونه که هستی بپذیری و تمام چیزهایی که قبلا برایت رویا بودند یکهو شکل معنا و واقعیت به خودشان گیرند. اگر شعله کوچکی از عشق درونت روشن هست بدان که این شعله خاموش نمیشود اما تا ابد گرم نگهت میدارد.
درباره این سایت